Saturday, August 4, 2012

Kiran Machhi 2:19 AM , , ,
 आईने के सामने खड़े होकर खुद से माफ़ी मांग ली मैंने...
सबसे ज़्यादा खुद का ही दिल दुखाया है.. औरों को खुश करने में....

ना किसी से ईर्ष्या, ना किसी से कोई होड़,
मेरी अपनी मंजीले, मेरी अपनी दौड़………!

હું શમણાઓને ગાળું છું, એ ઘટનાઓને લૂછે છે
હું શબ્દ બનીને સળગુ છું, એ મૌન લખીને ઘુંટૅ છે
હું સ્વપ્ન ભલા ક્યાંથી વાવું જઇ પૂછ વિરહની રાતોને
અહીં રોજ નિરાશા ફણગે છે, અહીં રોજ નિસાસા ઊગે છે
નિસ્તેજ થયેલી આંખોને સૂરજની વાતો યાદ નથી
અફસોસ બિચારું અંધારું અહેસાસ ઉદયનો પૂછે છે
તું આવ અષાઢી સાંજે કે વરસાદ બનીને મળવું છે
તું આવ કે મારા આકાશે આખું ચોમાસું ઊડે છે
મારામાં મારા હોવાની વાતો સૌ પોકળ સાબિત થઇ
તો કોણ પછી આ રગરગમાં નિઃશ્વાસ બનીને ઘૂમે છે
પેલા પર્વતની ટોચે કહે છે બે પ્રેમી આખર વાર મળ્યા
એક વૃક્ષ હજી ત્યાં વાદળમાં ચિક્કાર પલળતું ઊભે છે.
- મિલિન્દ ગઢવી




Description: Hu Shamana Galu Chhu Gujarati Poem Milind Gadhavi
Reviewer: Kiran Machhi
Rating: 4.0
ItemReviewed: Hu Shamana Galu Chhu Gujarati Poem Milind Gadhavi

No comments: